آثار ادبی بانوان با “اشک حوا” روی میز نقد قرار گرفت

در نخستین رویداد فرهنگی ادبی "میز نقد" با بررسی کارنامه ادبی نویسندگان استان فارس در نقد اول، به معرفی کتاب "اشک حوا" اثر سیده معصومه حسینی با حضور و ارائه منتقد و مجری بانو سندی مؤمنی، پرداخته شد و با حضور حمید رضا قانعی مدیر کل فرهنگ و ارشاد فارس و خوش اقبال معاون فرهنگی از نویسنده تکریم به عمل آمد.

0 31

برنامه یاد شده، چهارشنبه ۳۰ خرداد ماه ۱۴۰۳ ساعت ۱۶ به میزبانی و همکاری اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی فارس، مؤسسه فرهنگی هنری آفتاب مهر صبا و قرارگاه شهید آوینی در تالار گفتگو، برگزار شد. سلسله نشست‌های میز نقد، در آخرین چهارشنبۀ هر ماه به نقد و تحلیل آثاری می‌پردازد که زنان خلق کرده‌اند.
در اولین دورۀ این نشست‌ها آثار مربوط به حوزۀ ادبیات پایداری نقد شد و نویسندگان زن در این حوزه، چه از نظر کمی و چه از نظر کیفی، آثار درخشانی را تولید کرده‌اند و بدون شک پرداختن به این آثار به درک و ارتباط بیشتر ابعاد مختلف ادبیات پایداری خواهد انجامید. اولین میز نقد اختصاص داشت به کتاب اشک حوا. این کتاب خاطرات همسر شهید حسین شاه‌حسنی است. راوی خاطرات، از زندگی در روستای محمله و کار و عشق و ازدواج می‌گوید. از رنج‌هایی که پی‌در پی در زندگی پشت سر گذاشته و از ایمان و باورهای قلبیش می‌گوید.

خاطر نشان می گردد؛ این کتاب را سیده معصومه حسینی به رشتۀ تحریر در آورده و سورۀ مهر در سال ۱۴۰۲در ۳۲۲صفحه منتشر کرده است.

همانگونه که سیده معصومه حسینی گفت: اشک حوا روایت سیده کلثوم موسوی، همسر شهید حسین شاه‌حسنی است. این روایت به دوران‌های متعدد زندگی سیده کلثوم می‌پردازد. در دوره‌های مختلف زندگی راوی، شاهد رنج‌ها و سختی‌های او هستیم. او شهادت شوهرش را تجربه می‌کند. سه تا از فرزندانش را (دو دختر و یک پسر) از دست می‌دهد ولی همچنان زندگی را ارزشمند می‌بیند و امیدوار است.

 میز نقد

این بانوی نویسنده افزود: روحیۀ راوی و رنج‌هایی که متحمل می‌شود، از خصوصیات برجستۀ اوست و همین ویژگی‌ها روایت اشک حوا را خواندنی و تأثیرگذار کرده است. نویسنده در مقدمۀ کتاب اشاره کرده است که اشک حوا، فرهنگ و آداب و رسوم منطقه‌ای خاص را (روستای محمله) نمایندگی می‌کند و از این‌رو از منظر آشنایی با سبک زندگی روستایی نیز قابل بحث است. اشک حوا، در سال ۱۴۰۲ توسط انتشارات سورۀ مهر منتشر شده است.

سندی مؤمنی در مقام منتقد با بیان اینکه، ادبیات پایداری در ابتدا نوشتن از معرکۀ جنگ و متمرکز بر کنشگران اصلی آن بود، یعنی مردان، اعلام داشت: برای ترویج ایثار و شهادت و بعدها برای حفظ این روحیه و ثبت و انتقال دستاوردهای مربوط به آن. بدون شک یکی از رسانه‌های مقتدر بازنمایی و تولید و بازتولید و تثبیت فرهنگ و متعلقات آن در حوزۀ ادبیات پایداری، آفرینش محصولات ادبی همچون تاریخ‌نگاری، خاطره‌نویسی، رمان زندگی‌نامه‌ای و داستان‌نویسی است. اتفاقی که به نظر دیر افتاد اما بالاخره افتاد سخن از زنان در ادبیات پایداری بود. عمدتاً زنان در نقش‌های مادری و همسری. در این قرائت خانه و خانواده به معرکۀ جنگ اضافه شد. روی دیگر سکۀ ادبیات پایداری نمایان شد.
 میز نقد
این منتقد ادبی ادامه داد: زنان در خاطرات خود نشان دادند که حفظ خانه و خانواده در غیاب مردانی که نیستند اما یاد و خاطره‌شان زودودنی نیست، ‌معرکۀ بزرگ دیگری است که حرف‌های تازه‌ای برای گفتن دارد. در اشک حوا سه موضوع برجسته به موازات هم پیش می‌روند و می‌توانند محل بحث برای تحلیل و نقد این اثر باشند: نخست: غیبت (فقدان حضور مرد در هیأت همسر و پدر در خانواده) در پیوند با محدودیت‌ها و محرومیت‌های مُدام که تلاش در به تصویر کشیدن دیگری و در نتیجه درک دیگری است.
وی می افزاید: دوم:رنج‌کاهی به نام زندگی برای ساختن معنای زندگی که تحلیلی از شخصیت و ویژگی‌های منحصر به فرد راوی خاطرات را در اختیار خواننده می‌گذارد. سوم: آسیب‌هایی که دو موضوع اخیر را نشانه رفته است.
میز نقد
مؤمنی در پایان بیان کرد: از جمله بی‌توجهی به فرم و امکاناتی که به روایت می‌بخشد، گسست زمانی در امر خاطره، نهادزدایی از خاطره و دو جایگزین قدرتمند آن و در نهایت برقرار کردن تعادل بین ساحت درونی و بیرونی شخصیت‌های مورد بحث. در این بخش روایت اشک حوا و رویدادهای آن با کتاب تنها گریه نکن، خاطرات اشرف‌سادات منتظری، مادر شهید محمد معماریان، مقایسه شد.
ارسال یک پاسخ

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.

20 + 13 =