غلامعلی خوشبخت منتخب سومین دوره جایزه کتاب سال فارس،گفت: گنجینه های غنی آداب،رسوم،سنت ها، فرهنگ و گویش شیرازی باید حفظ شود

این،نویسنده و شاعر شیرازی که به خاطر کتاب «ساعت گل» منتخب سومین دوره جایزه کتاب سال فارس شده است ابراز داشت: نسل های بعدی باید بدانند که نسل های قبلی چه آداب و رسومی داشتند و چگونه با یکدیگر صحبت و محاوره می کردند.

بوسیله علی اصغر محدث به روز رسانی شده در فروردین 14, 1402

استادغلامعلی خوشبخت متولد فروردین 1335 درمحله لب آب شیراز است.وی از شاعران بومی سرای دیار ماست که شیراز و مردمش را هم دوست دارد و هم اینکه به خوبی می‌شناسد و عشق به شهر راز،فرهنگ و رسوم،آداب و گویش مردمانش سبب گردیده است تا در این عرصه دست به قلم ببرد و آثار ارزشمندی را تالیف کند که تعدادی منتشر گردیده است و برخی نیز در آینده می تواند منتشر گردد.

استاد خوشبخت در خصوص اینکه چگونه شد که در مسیر شعر و شاعری قرار گرفت ،توضیح داد: زمانی که مجرد بودم علاقه به نقاشی و موسیقی داشتم و به طبع در این زمینه ها فعالیت می کردم.بعد از ازدواج بدلیل مشغله و کار حدود 15 سال هنر ونقاشی را کنار گذاشتم تا زمانیکه در مسیر شعر قرار گرفتم.پسرم وقتی کلاس اول راهنمایی بود یک روز به منزل آمد و عنوان کرد که؛«در مدرسه گفته اند یک شعر با کمک پدر و مادرتان تهیه کنید و بعنوان تکلیف به مدرسه بیاورید.»بنده هم یک شعر گفتم و متن شعر را برای تایپ کردن با خود به محل کار بردم که هنرستان بهشتی بود.یکی از همکاران نسخه کپی شعر را از من گرفت و یکی ،دو هفته بعد در در صفحه اول نشریه کوثر ناحیه دو آموزش و پرورش شیراز آن شعر چاپ شد و همچنین از سوی آموزش و پرورش بنده را به انجمن های شعر شیراز معرفی کردند و با رفتن به این محافل بود که در مسیر شعر و شاعری قرار گرفتم.در ادامه سرودن شعر را آغاز کردم و در ابتدا شعرهای کلاسیک همچون غزل می سرودم و بعد از آن به سمت شعر با گویش شیرازی رفتم .البته در این زمینه اساتیدی همانند استاد همایون یزدانپور،استاد محسن رضوی و استاد غلامحسین بهروزمنش یاری ام کردند و اینگونه شد که پس از آن دیگر شش دانگ فقط شعر شیرازی می گویم . با کمک همین عزیزان بعد از مدتی نیز انجمن بهار نارنج شیراز مختص شعر شیرازی را راه اندازی کردیم.

وی در ادامه پیرامون فعالیت های فعلی اش اظهار داشت:در حال حاضر نیز با صداو سیمای مرکز فارس همکاری دارم و برخی اوقات با دعوت بعضی از مدیران علاقمند در مدارس در خصوص فرهنگ و گویش شیرازی صحبت می کنم.خوشبختانه علاقه دانش آموزان به این مقوله بسیار زیاد است و آنها توجه زیادی به معنای کلمات،مفهوم ضربالمثل های شیراز ونوع فرهنگ گذشته شیراز دارند.به اعتقاد بنده اگر آموزش و پرورش شرایطی را فراهم آورد که بتوانیم درباره فرهنگ شیرازی و گویش شیرازی برای دانش آموزان سخن بگوییم بطور قطع اثرات مطلوب به دنبال خواهد داشت.

این شاعر بومی‌سرای شیرازی در ادامه کتاب های« باغ اُینه»و«ساعت گل» را حاصل سال‌ها دغدغه‌اش در حوزه فرهنگ‌عامه و پیشینه درخشان شیراز دانست که در قالب شعر گویشی متجلی شده است و در ارتباط با آثارش و کتاب هایی که هنوز موفق به انتشار آنها نشده است،عنوان کرد:دو جلد کتاب شعر به گویش شیرازی دارم که تالیف شده و منتشر گردیده است. یک جلد آن بنام «ساعت گل» بود که سازمان فرهنگی شهرداری شیراز زحمت انتشار آن را کشیده است و یک جلد دیگرهم بنام کتاب «باغ اُینه» است که خودم منتشر کردم . کتاب اول تقدیم کردم به همسرم که همیشه بنده را حمایت کرد و مشوق من بوده است و بیشتر شعرهای عاشقانه در این کتاب است. کتاب دوم را تقدیم کردم به علاقمندان به شیراز حال خواه آنها که شیرازی هستند یا شیرازی نیستند اما به شیراز ،حال و هوا و گویش آن علاقه دارند. واقعا زحمت بسیار زیادی کشیدم وکاری سخت و سنگین است و کتاب هایی در دست تهیه داشتم اما چون برای انتشار حمایت مطلوبی صورت نگرفت بنده خیال چاپ مابقی را فعلا ندارم.

خوشبخت در ادامه لب به گلایه گشود و عنوان کرد:بنده تقاضا دارم از مسئولین مختلف و ارگان های مرتبط همچون میراث فرهنگی،اداره فرهنگ وارشاد فارس،اداره کل کتابخانه ها،حوزه هنری،مرکز اسناد ،مرکز فارس شناسی یا سازمان فرهنگی شهرداری شیراز که حداقل نویسنده هایی که توان ارائه آثاری با گویش شیرازی دارند یا تالیف های مرتبط با فرهنگ،آیین،رسوم و داشته های این شهر دارند را حمایت کنند تا آثار آنها منتشر گردد و بعنوان اسناد برای آیندگان بماند.بزرگانی هماننداستاد بیژن سمندر،استاد یدالله طارمی،استاد جمال زیانی فوت کردند و بنده هم می روم اما بایستی به گونه ای حمایت صورت گیرد تا فرهنگ،آداب و رسوم شیراز،ضرب المثل های با گویش شیرازی و شعرهای با گویش شیرازی برای نسل های جدید و آینده مکتوب و ماندگار شود.

وی افزود:نسل های بعدی باید بدانند که نسل های قبلی چه آداب و رسومی داشتند و چگونه با یکدیگر صحبت و محاوره می کردند.بعنوان مثال در خانه های شیراز قدیم دور تا دور حیاط ساختمان سازی می کردند و خانه ها اتاق های بسیارداشت ،شیشه های پنجره ها رنگی بود،حوض وسط حیاط همیشه پرآب بود که لبه حوض با گلدان های گل های شمعدانی تزئین شده بود.وقتی کسی ازدواج میکرد ابتدای زندگی، همسر خود را در یکی از اتاق های خانه پدری که شرح آن بیان شد اسکان می داد و عروس خانم در ابتدا باید در خانه پدرشوهر و مادر شوهر زندگی می کرد. رسم بود که عروس جدید وقتی به خانه همسر نقل مکان می کرد به مادر شوهر خود می گفت«خانم دوسی» و بنای دوستی ،مهر و محبت از همین عنوان و لقب که به مادرشوهر می داد،آغاز می گردید. به خواهر شوهری که ازدواج کرده بود می گفت «گل دوسی» ، خواهر شوهری که ازدواج نکرده بود اما در شرف ازدواج بود با لقب «غنچه دوسی» صدا می زدند یا به خواهر شوهر کوچکتر لقب«غنچه گلی» داده می شد و آنها نیز عروس خانم را«بهار دوسی» صدا می زدند.

استادغلامعلی خوشبخت در پایان سخنانش تصریح کرد: این ها فرهنگ شیرازی است که سرشار از صلح و دوستی و صمیمت است وبدلیل محدودیت تنها یک بخش بسیار کوچکی از آن را مطرح کردم.گویش و فرهنگ شیرازی سرشار از مباحث مختلف است که نیازمند تحقیق،بررسی ،تالیف و انتشار است و همه این موارد نیازمند حمایت از محققان،شیرازپژوهان ونویسندگان و شاعران این عرصه است.حیف است این داشته ها به فراموشی سپرده شود ونباید اجازه داد این گنجینه های غنی آداب،رسوم،سنت ها، فرهنگ و گویش شیرازی از یادها برود و با مرور زمان به دست فراموشی سپرده گردد.

جایزه کتاب سال فارس غلامعلی خوشبخت